გუშინ უსაქმურობის დროს მოვიფიქრეთ სულელური თამაში. ჩემი ქმარი იყო გადაცემა "ცხოველთა სამყაროს" წამყვანი. გადაცემა მიჰყავდა "ცისფერი მთების" ბინადარ ცხოველებზე. მოკლედ უამრავი საინტერესო ცხოველი დასახელდა, მაიმუნ-კუ, სტრაუსები, ზღარბი, ჟირაფი. სტეპლერი, წამყვანის საყვარელ, შინაური სკუნსის როლს ასრულებდა. მოკლედ მეც დავინტერესდი და ვკითხე ჩემ ქმარს-მე რა ცხოველის ან ფრინველის როლში გამომიყვანდა. ცოტა არ იყოს მეწყინა როდესაც გინების მოყვარული თუთიყუში აღმოვჩნდი და რატომ. ყველას ყოველთვის ისეთი ეპითეტები გვწყინს საკუთარ თავზე, რაც ახლოსაა რეალობასთან და იმ წუთას, როდესაც (ყვითელ) თუთიყუშად მაღიარეს ვიგრძენი ჩემი მსგავსება თუთიყუშთან (ერთადერთ არსებასთან მთელ დედამიწაზე, რომელიც მთელი გულით მძულს თავისი არაინდივიდუალობის და გარეგნული მიმზიდველობის გამო). ჩემი მსგავსება თუთიყუშთან იმაში გამოიხატება რომ სწრაფად "ვითვისებ" გარკვეულ ჩვევებს, რომელიც ჩემს გარშემომყოფ ადამიანებს ახასიათებთ, იქნება ეს საუბრის მანერა, წერის მანერა, თავდაჭერის მანერა, ამა თუ იმ სიტყვის ამოჩემება რასაც ხშირად ისმის ჩემს მახლობლად, ხანდახან აქცენტის, ზოგიერთი სიტყვის გამოთქმის და ხელების მოძრაობის მანერა (ამის ერთ-ერთი მაგალითია კმაყოფილების ნიშნად აწეული ცერა თითი. როგორც უკვე დავწერე მძულს ეს ჟესტი მაგრამ მუდმივად ვიმეორებ და ვიმეორებ). ხშირად არ ვაკვირდები მაგრამ მოულოდნელად აღმოვაჩენ ხოლმე ამ "გადმოღების" უნარს რამე კონკრეტული მაგალითის შემთხვევაში ჩემში და ვცდილობ აღარ გავიმეორო, მაგრამ მსგავსად ამჩემდება სხვა ასეთივე "დაკოპირებული" ჟესტი. არ ვიტყოდი რომ ადვილად ვექცევი სხვათა გავლენის ქვეშ და "ინდივიდუალობას ვკარგავ", უფრო პირიქით, უნდობლობის შეგრძნება მიჩნდება განსაკუთრებით უცხო, ხშირად ნაცნობი, ადამიანები მიმართ, მაგრამ ეს ჩემი უნდობლობა პარანოიაში რომ არ გადამივიდეს, დამალვის მიზნით ვახდენ ამ თვისებების კოპირებას რომ უფრო "თავისიანად" გამოვჩნდე. უფრო ადვილია თავისუფლად ვისაუბრო ჩემთვის უმნიშვნელო თემებზე სხვისი ჟესტიკულაციებით, რადგან ჩემი საკუთარი ადვილად "გამცემს". ხშირად მაქვს "დეფოლტად" შემონახული ჟესტიკულაციები სხვადასხვა ტიპის და ასაკის ხალხის მიმართ, ვისთანაც ურთიერთობა მიწევს და ვიცი როგორი ტიპის საუბარი დააინტერესებს ამა თუ იმ ადამიანს. თუმცა სიტყვა "საუბარი" უფრო გადამლაშებაა, აქ იგულისხმება ორიოდ ფრაზის თქმა რომ ყრუ-მუნჯ უჟმურ ადამიანად არ ჩამთვალონ. უფრო ცუდი კი ის არის, არ შემიძლიან ეს "საუბარი" ასე ვთქვათ ექსპრომტად გამომივიდეს. როგორ წესი დილით, დღის დაგეგმვისას ვფიქრობ სად მომიწევს წასვლა ამ დღეს, რა ტიპის ხალხთან მექნება ურთიერთობა და რა უნდა ვთქვა მათთან, ამიტომაც მოულოდნელი შეხვედრის დროს სალმით შემოვიფარგლები და ველოდები როდის დაიწყებენ თავად საუბარს რომ ამასობაში აზრები მოვიკრიბოდა ავყვე.
ისმის სასულე საკრავების ხმა, ხმა ნელნელა ძლიერდება, ინთება რამპები, იხსნება ფარდა. სცენაზე გამოდის შოუს წამყვანი ფართო ღიმილით. ხმამაღლა, დამარცვლით ჩაჰყვირის მიკროფონში
- Do you need a professional help??
ზემოდან უხილავი ძაფებით ჩამოეშვება უზარმაზარი ეკრანი და მასზე ჩნდება ასევე უზარმაზარი ყვითელი რეკლამა:
No comments:
Post a Comment