სიმღერა დედაზე

როგორც ყველა ქართველი ბავშვი, მეც დავდიოდი, უფრო სწორად მშობლები დამათრევდნენ მუსიკალურ სკოლაში, სადაც გავდიოდით ე.წ. "სპეციალობას" (ფორტეპიანოს), მუს. ისტორიას, სოლფეჯიოს. გვყავდა გუნდი. გუნდში იყო ერთი უცნაური მასწავლებელი, ქალბატონი თამრიკო, რომელსაც ყავდა 2 ტიპის ჯგუფი: "საკონცერტო" და "არასაკონცერტო" კეთილისმყოფელმა ხალხმა მირჩია, როდესაც ქალბატონ თამრიკოსთან მიხვალ ხმის გასასინჯად, სპეციალურად თავი მოიყრუმუნჯე და მაქსიმალურად მცდარი ნოტები აიღე თორემ საკონცერტო ჯგუფში თუ მოხვდი ტყავს გაგაძრობსო, მაგრამ პატივმოყვარეობამ არ მომცა ამის საშუალება და ქალბატონმა თამრიკომაც დააფასა ჩემი მონდომება, გამომიცხადა - უნიკალური და იშვიათი "ალტი" გაქვს და აუცილებლად უნდა საკონცერტო ჯგუფში ჩაგსვაო. მოვედით სახლში გახარებული მე და აღფრთოვანებული დედაჩემი. დედაჩემმა მამაჩემს ახარა - ჩვენს შვილს უნიკალური ალტი ჰქონიაო. მამაჩემმა სასწრაფოდ ენციკლოპედია გადაშალა რომ ენახა როგორი ტიპის ნიჭი ჰქონდა მიმადლებული მის შვილს. ალტი - ერთგვარი ტიპის სასულე საკრავი - თუ რაღაც ამდაგვარი ეწერა ენციკლოპედიაში. ჩემებმა გადაწყვიტეს დაე პროფესიონალები გაერკვნენ ჩვენი გოგონას ტალანტებშიო.
შემდეგ კვირას გახარებული მივდივარ ქალბატონ თამრიკოსთან გაკვეთილზე. ცოტა დამაგვიანდა, ვაღებ კარს, რეპეტიცია უკვე დაწყებულია. ქალბატონმა თამრიკომ გვერდულად გამომხედა, ისე რომ გუნდის დირიჟორობა არ შეუწყვეტია მეუბნება - მოძებნე ადგილი და დაჯექი. მე ცოტა შევყოყმანდი. ქალბატონმა თამრიკომ მიმითითა ცარიელ სკამზე და მეც დავჯექი. როდესაც სიმღერა ჩაათავეს გვერდზე მჯდომს ვკითხე რა ხმაში ვარ მეთქი. აღმოჩნდა რომ ქალბატონ თამრიკოს სულ დავიწყებია ჩემი უნიკალური "ალტის" შესახებ და პირველ ხმაში გავუშვივარ. მეც არაფერი ვთქვი, გადავწყვიტე რომ ესე იგი პირველი ხმაც ისეთი უნიკალური მაქვს, როგორც "ალტი".
დიდად კი მივქარე, ტყავი მართლაც გამაძვრეს და ჩემს "ალტს" გამოყენება ვერ ვუპოვე. ახლა მინდა კიდევ ერთი ისტორია მოვყვე გუნდთან დაკავშირებით. მოგვიტანეს ერთი ლათინური(?) სიმღერა. რომლის ტექსტიდან ერთი სიტყვაც არ გაგვეგებოდა. ქალბატონი თამრიკო მოითხოვდა "გრძნობით გვემღერა". ჩვენს შეკითხვაზე - რას ეხება ამ სიმღერის ტექსტი და "როგორი ტიპის გრძნობა ჩავდოთ შიგნით" ქალბატონი თამრიკო დაფიქრდა, მერე ამაყად ასწია თავი და გამოგვიცხადა - ეს არის სიმღერა დედაზე, ისე იმღერეთ რომ ყველამ დაინახოს როგორ გიყვართ თქვენი დედიკოები.
ამას წინად ისევ გამახსენდა ეს სიმღერა და მისი ტექსტი:

Quando corpus morietur,
fac, ut animae donetur
paradisi gloria. Amen.

When my body dies,
let my soul be granted
the glory of Paradise. Amen.

მოკლედ სიმღერა დედაზე:

სექსუალური განათლება სკოლაში

ბოლო ხანებია "მოდაში შემოვიდა" სკოლაში სექსუალურ თემატიკაზე საუბარი მოსწავლეებთან. ამას ბევრი მომხრე ყავს, ბევრი მოწინააღმდეგე. მე ვთვლი რომ სწორია ბავშვებმა მიიღონ სექსუალურ ცხოვრებაზე განათლება სკოლიდან და მშობლებიდან, და არა ეზოდან, მაგრამ მეორეს მხრივ ეს შეუძლებლადაც მეჩვენება. საუბარი მიდის იმაზე, თუ რა ასაკიდან უნდა დაიწყოს ბავშვთან საუბარი ამ თემებზე და ვინ უნდა ესაუბროს. ვთვლი რომ დღევანდელი სკოლის მასწავლებლების 90% ვერ შეძლებს ბავშვებთან ამ თემატიკაზე საუბარს (რადგან ძირითადი კონტინგენტი მასწავლებლებისა შეადგენს საშუალოდ 50 წელს გადაცილებულ ხალხს, რომლებიც აღიზარდნენ კომუნისტურ საქართველოში და აქვთ ყველა საჭირო კომპლექსი რათა გვერდი აუარონ თუნდაც ბიოლოგიის წიგნში მოცემულ ადამიანის სასქესო ორგანოების თემატიკას + თავადაც არა აქვთ საკმარისი განათლება რაც ამ საკითხების გაშუქებისთვის არის საჭირო).
მოკლედ ჩემს სკოლაში გაკეთდა მსგავსი რამ: თავიდან რომ აეცილებინათ მოსწავლეებთან პირადი კონტაქტი, გააკეთეს "კედლის გაზეთი" (საზიზღარი კომუნისტური გადმონაშთი, ჩემი აზრით) სადაც საუბარია ვენერიული დაავადებების გადაცემაზე ნარკომანიით და სექსუალური გზით. და ამ გაზეთის ბოლოში ზის დაახლოებით ასეთი ფრაზა: "ამიტომაც ნუ დაიწყებთ ნაადრევ სექსუალურ ცხოვრებას და ნარკოტიკის გამოყენებას, მაგრამ თუ მაინც შეცდი, გამოიყენე დამცავი საშუალებები და უხმარი ერთჯერადი შპრიცი"
ეს არის ერთ-ერთი მიზეზი, რატომაც არ მინდა რომ ჩემს შვილს ასეთმა არაკომპეტენტურმა ხალხმა აუხსნას მსგავსი საკითხები. ხალხმა, რომელიც ვერ ხვდება განსხვავებას სექსუალურ ცხოვრებასა და ნარკომანიას შორის და ორივეს ერთნაირ "ხიხიად" მიიჩნევს. თან ჩემს შვილს აქეზებს რომ "თუ მაინც შეცდა" (შეუმცდარი არავინაა), და ნარკოტიკის გამოყენება დაიწყო, იხმაროს "ერთჯერადი უხმარი შპრიცი".

ბუზების შემოტევა

ცხელა, ძალიან ცხელა.
დილით კარები შევაღე ნიავი შემოსულიყო და ნიავს 50 000 ბუზიც შემოყვა. დაძინება ვცადე მაგრამ მივხვდი ბუზების 80% ჩემს თმებში მოსწონდათ განაყოფიერება. წამოვხტი და ბუზისსაკლავი მოვიტანე. თავბრუსხვევამდე ვსდიე ბუზებს. 20 მათგანი მივასიკვდილე. მძორებს ერთად მოვუყარე თავი, ბუზის საკლავი გავიტანე და ცოცხის და აქანდაზის მოსატანად გავედი. რომ დავბრუნდი 10 ცალი ისევ დაფრინავდა. კვლავ მოვიტანე ბუზის საკლავი 5-7 ცალი მოვკალი და გავედი. რომ დავბრუნდი 3 ცალი ისევ დაფრინავდა (დაფრინავს), მაგრამ აღარ მქონდა თავი. შეგროვებული ბუზის მძორები ავკრიფე და გადავყარე. ცოტა დავისვენე, ზაზუნასთან მივედი მოსაფერებლად და გალიიდან 10 ცალი ბუზი ისევ აფრინდა. შეწუხებულ ზაზუნას უზარმაზარი სორო გაუთხრია ნახერხებში, ჩამძვრალა და თავზეც ნახერხი წაუყრია. ისევ მოვიტანე ბუზის საკლავი. რამოდენიმეჯერ ისე ვცადე გამოდევნება მაგრამ უშედეგოდ. ახლა ისევ მესმის ბზუილი, ვპოსტავ თან ხელებს ვიქნევ აქეთ-იქით. ძროხების მშურს უკვე, რა იქნებოდა მეც მქონოდა ერთი კუდი ბუზების მოსაგერიებლად. დედამთილის "სადედოფლოშიც" გაუღწევიათ "ჩემს ბუზებს" (რაც ძალიან მახარებს).
ცხელა, ძალიან ცხელა მაგრამ კარებს ვერ ვაღებ. გადარჩენილ ბუზებს ხმა გაუვრცელებიათ რომ ჩემს სახლში უფასო საკვები და სტუმართმოყვარე გარემოა და უკვე 50 ხარაბუზა 5 საათია ზის აივანზე, სარეცხის თოკებზე და თავიანთ რიგს ელოდებიან შემოსაფრენად.
მოკლედ ამ პოსტით მინდა ძალიან მწარედ შევაგინო ადამიანს, რომელსაც პირველად მოუვიდა აზრად კორპუსის ბინებში ნაგვის მილის ჩამონტაჟება.