What it feels like for a girl.

ამ პოსტში ძალიან პერსონალური ისტორიის მოყოლას ვაპირებ და დიდხანს ვფიქრობდი ღირდა თუ არა და საბოლოოდ გადავწყვიტე რომ ღირდა. დარწმუნებული ვარ ჩემი პერსონალური ისტორია ბევრისთვის ასევე ნაცნობი და პერსონალური იქნება.

"-ოე ქათამ!" - ასე მომმართავდა ჩემი ძმა მთელი ჩემი ბავშვობის განმავლობაში. განა იმიტომ რომ სუპერ ბოროტი ძმა მყავს და განსაკუთრებულად ვეზიზღებოდი, არც იმიტომ რომ განსაკუთრებულად უტვინო ვიყავი, პირიქით ბარე ორზე კარგი და-ძმობა გვქონდა, ითქმის სულ ერთად ვიყავით, ერთად ვთამაშობდით, ვჩხუბობდით, ვრიგდებოდით, ერთად ვეჩხუბებოდით სხვებს და ვურიგდებოდით.

ჩემი ძმა ასე მეძახდა, რადგან ჩვენს გარემოცვაში ყველა ძმა ასე მიმართავდა თავის დას. ყველა ძმას ჰქონდა ისტორია "აუ ჩემ ქათამ დას რა გავუჩალიჩე ამასწინად იცი? ჰიჰიჰიჰ რა ქათამია". როგორ გინდა მოსთხოვო 12 წლის ბავშვს წინ აღუდგეს სოციუმის სტანდარტებს ბიჭების განსაკუთრებული ჭკუის შესახებ. ჩემი პირველი კომპლიმენტიც ეს იყო მე-3 კლასში, ბიჭის ტვინი აქვსო დამრიგებელმა უთხრა დედაჩემს და გახარებული ვიყავი. მინდოდა ბიჭი ვყოფილიყავი, ბიჭურად ვიცვამდი, ბიჭურად ვიქცეოდი, ვლაპარაკობდი, ბიჭებთან ვთამაშობდი ბიჭურ თამაშებს, თუმცა საბოლოოდ ბიჭების გარემოცვითვის მაინც არასაკმარისად ბიჭი ვიყავი და გოგოებისთვის კი უკვე აღარც გოგო.

 ბიჭი მეგობრების წრეში, ჩემს ძმასთან ერთად, ვისმენდი ისტორიებს როგორ ცემდნენ, სჯიდნენ, დასცინოდნენ ეს ბიჭები თავიანთ დებს და გულიანად ვიცინოდი. შემდეგ ამოვდიოდით სახლში და ჩემი ძმა გამომძახებდა - "ოე ქათამ". ეს იყო ის მინიმალური რასაც ჩვენი ეზოდან და ჩვენი სოციუმიდან ვსწავლობდით. ალბათ იმიტომ რომ ჩვენს ოჯახში ეს ე.წ. გენდერული ნიშნით შვილების დაყოფა არასოდეს არ ხდებოდა, მე და ჩემი ძმა ყოველთვის თანარუფლებიანად ვჩხუბობდით და დავცინოდით ერთმანეთს, ალბათ ისე როგორც ორი ძმა ჩხუბობს ხოლმე. გულის სიღრმეში კი ყოველთვის მქონდა პაექრობა ჩემს ძმასთან - ჩემს ძმაზე უკეთ მესწავლა, ჩემს ძმაზე სწრაფად გამეკეთებინა, ჩემს ძმაზე მეტი მანძილი გამევლო ფეხით, ჩემს ძმაზე მეტი თევზი დამეჭირა და ა.შ. მოკლედ დამემსახურებინა "ბიჭის" წოდება რადგან "გოგოობა" სირცხვილად ითვლებოდა იმ ასაკში. "გოგოობა" ნიშნავდა ოლვეისის საფენების ახალი სუპერშემწოვი ფრთების განხილვას, ფრჩხილის ლაკს და ნუნების სწორი ამოღების ტექნოლოგიას, ტელეარხი "ფეშენ"-ის ყურებას, მიწრო მოუხერხებელ იუბკებს, აჟურულ ლიფჩკებს და სხვა საზიზღარ დეტალებს.

მოკლედ სიტყვა გამექცა. ამასწინად ჩემი ძმა მირეკავს სკაიპით და სიცილით მომძახის "-ოე ქათამ, გახვედი სიგანეში ხო? გადაჭამე  ოჯახი?"-თუმცა თავად რა საკვირველია არაფერს აკეთებს წერწეტა ტანის შესანარჩუნებლად, ცხოვრებაში არც ერთი დღე არ ყოფილა დიეტაზე და არც ერთ საკვებ ყუთზე დაუხედია ინტერესით თუ რამდენ კალორიას შეიცავს ამ პროდუქტის 100 გრამი .

მე უხერხულად დავიწყე თავის გამართლება რომ არაფერს განსაკუთრებულს არ ვჭამ და რა ჩემი ბრალია რომ ასეთი ზომიერად ფერხორციანი დედაკაცი ვარ.

შემდეგ დედაჩემი მოვიდა ჩემთან, სახლი დამილაგა და ტანსაცმელი, რას თავისი აზრით უკვე დამიპატარავდებოდა ცალკე გადამიდო. რომ მოვედი და დავხედე ტანსაცმელს, ამ გადალაგებულიდან 90% იყოს ტანსაცმელი, რომელსაც თავისუფლად ვიცვამ, მათ შორის 2 კაბა, რომელიც 2 კვირის წინ ვიყიდე.


მოკლე დასკვნას გავაკეთებ. თინეიჯერობა ასაკია, რომელიც ისედაც უამრავი სტრესებით არის დატვირთული და გოგოებზე ეს პრობლემები ორჯერ მეტად მოდის. როდესაც ბიჭებისგან მხოლოდ წარმატებას ელიან, გოგოებისგან ელიან წარმატებას, საკუთარ ვიზუალზე ზრუნვას, ზომიერებას, თავმდაბლობას, გამორჩეულ ზრდილობას, ყურადღებიანობას და ყველაფერს იმას, რის არქონასაც კაცებს ყოველთვის აპატიებენ და შემდგომ თუ გოგოებს ამ "იდეალური ქალის" გამზრდის გზაზე სადმე ფეხი დაუცდათ, რომელიმე პუნქტი სათანადოდ ვერ შეასრულეს, ისინი ყოველთვის გამოდგებიან ნეგატიურ როლ-მოდელებად ("აი რატომ არ უნდა ჰქონდეს ქალს პრავა", "აი რატომ არ უნდა იყოს ქალი პოლიტიკოსი", "აი რატომ ვერასოდეს ვერ იქნება ქალი მეცნიერი", "ამიტომაც არ ერკვევიან ქალები ტექნიკაში", "ეს კარგი მაგალითია რატომ ვერ ექნებათ ქალებს და კაცებს თანაბარი ანაზღაურება" და ა.შ.)!

სასერტიფიკაციო გამოცდებზე პედაგოგებისთვის "შპარგალკების" ჩამორთმევის შესახებ!

ახალი "ხოხმა" გამოჩნდა დღეს საქართველოში. კერძოდ მხეცის ნიშნით დაზაფრული მასწავლებლის მიერ პედაგოგთა სასერთიფიკაციო გამოცდების დატოვება და რაც უფრო საყურადღებოა ჩემის აზრით - პედაგოგებისთვის ე.წ. "შპარგალკების" ჩამორთმევა.

მიუხედავად იმისა, რომ მსგავსი მოვლენები ყველაზე დიდი საფრთხის შემცველია, რამდენადაც საუბარი ეხება მთელი მომავალი თაობის აღზრდა-ჩამოყალიბების საკითხს და ავადსახსენებელ "საქართველოს მომავალს", რომელსაც უმეტესი ჩვენგანი მაინც ვარდისფერი სათვალით შევცქერით და მიუხედავად სკეპტიციზმისა თუ ირონიისა, სადღაც გულის სიღრმეში მაინც გვჯერა რომ ოდესმე იბერიაც გაბრწყინდება. ყველაზე სკეპტიკური და ირონიული ადამიანებიც კი ვთანხმდებით რომ ამ გაბრწყინების ერთადერთ და შეიძლება ბოლო იმედსაც კი, მომავალი თაობის განათლების ამაღლება, სოციალური უნარების ჩამოყალიბება, გულწრფელი, პატიოსანი, შრომისმოყვარე, ლოიალური, ინფორმირებული, კაცთმოყვარე პიროვნებების აღზრდა წარმოადგენს. თუმცა ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, რამდენად პარადოქსულადაც არ უნდა გვეჩვენოს, ზემოთმოცემული ინფორმაციის გავრცელებამ ძირითადად უფრო ხუმრობანარევი ვიშვიში გამოიწვია, რომელსაც ნელნელა ვიშვიშის ნაწილი ჩამოსცილდა და მხოლოდ "ხოხმა"-ღა დარჩა.

არასწორად არ გამიგოთ, ჩემი პირველი რეაქციაც ამ ინფორმაციის მოსმენისას ხმამაღალი თავშეუკავებელი სიცილი და "რა ბნელები არიან"-ტიპის აზრები იყო მაგრამ ცოტა ხნის შემდგომ მივხვდი.

"ხოხმა" ჩაწყნარდება, სკანდალები მოძველდება და ახალი სკანდალებით და "ხოხმებით" ჩანაცვლება, თუმცა მოცემული უმსგავსო პედაგოგები არსად არ გაქრებიან. სექტემბრიდან კვლავ დაუბრუნდებიან საკლასო ოთახებს და როგორც მინიმუმ 2014 წლის ბოლომდე კვლავ მომავალი თაობის "აღზრდას" შეუდგებიან, რაც მინიმუმ 1,5 მაქსიმუმ 2 წელიწადს წარმოადგენს. თუ მიახლოებით მაინც გამოვთვლით რამდენ მოსწავლესთან ექნებათ შეხება მოცემულ პედაგოგებს ამ დროის განმავლობაში და რამდენი მათგანთან მოასწრებენ თავიანთი  უპასუხისმგებლობის, თაღლითობის, ბინძური წესებით თამაშის, აფირისტობის და უსირცხვილობის უნარების გადაცემას, ვფიქრობ საქმე სასაცილოდ ნამდვილად აღარ გვექნება.

შესაბამისად მიჩნდება კითხვა, არის თუ არა მორალურად გამართლებული საქციელი, მოვითხოვოთ ამ პედაგოგების სახელების და გვარების გასაჯაროება რათა სამუდამოდ აეკრძალოთ მათ პედაგოგიური სამუშაოს შესრულება და პასუხი აგონ საკუთარ ამორალურ საქციელზე თუ ვაცალოთ მინიმუმ წელიწადნახევარი მათივე მსგავსი ამორალური თაობის აღზრდის საქმისთვის?

"ვაგინა მონოლოგები" ქართულად.

ერთ "წარმატებულ" ივენთზე უნდა დავწერო, რაც თბილისში ამ დღეებში მოხდა და მთელი ფეისბუკი (ნუ, ყოველშემთხვევაში ჩემი) აიკლო იმ გამარჯვების შეძახილებმა რასაც "ალელუია, პირველად საქართველოში სცენაზე "ვაგინა მონოლოგები" დაიდგა,... პატრიარქატის მიერ რეპრესირებული ქართველი ქალის სექსუალობა,...ქალთა ხმა სექსუალური ძალადობის წინააღმდეგ" და ა.შ.

მოკლედ რომ ვთქვა ყელში ამომივიდა უკვე ეს "რაღაცა ხომ კეთდება" მიზნით გაკეთებული ივენთების ყურება. ჩემი ღრმა რწმენით (და მიმითითეთ თუ ვცდები), როდესაც ე.წ. "რაღაცა" კეთდება, სულ ერთია ეს რა ტიპის ივენთი იქნება, უნდა ჰქონდეს მიზანი და დაახლოებით ხდებოდეს შედეგის წინასწარი განსაზღვრა, რას გამოიწვევს, ვისკენ არის მიმართული, რის წინააღმდეგ ილაშქრებს,როგორ მივაწოდოთ ესა თუ ის აზრი და როგორ იქნება აღქმული ეს იმ ადამიანებისთვის, ვისი აზრიც ჩვენგან განსხვავებულია და საბოლოოდ რა პოზიტიურ შედეგს მოიტანს.

მე მაპატიეთ მაგრამ მე პირადად, სულ არ მჭირდება "ვაგინა   მონოლოგების" დადგმის ყურება, რომ მივხვდე საქართველოში არსებული სექსიზმის პრობლემებს. არ მაშინებს, არ ვწითლდები და არ ვბრაზდები სცენიდან წარმოთქმული სიტყვა "მუტელის" გაგონებაზე, არ ვთვლი რომ ქალის სექსუალობის რეპრესირება განვითარებული საზოგადოების მახასიათებელია, ზოგადად არ ვთვლი რომ მსგავსი რეპრესირება სწორია და ყოველმხრივ ვემხრობის ქალების სრული ემანსიპაციის მოთხოვნებს, შესაბამისად მოცემული ივენთისთვის სამიზნე ჯგუფს არ განვეკუთვნები. აქედან გამომდინარე მოცემული დადგმის სამიზნე ჯგუფს განეკუთვნება ადამიანები, რომლებსაც რადიკალურად განსხვავებული დამოკიდებულება აქვთ ქალის და მამაკაცის ურთიერთობებზე. ხოდა როგორ წარმოგიდგენიათ ასეთი ადამიანების რეაქცია სცენიდან სიტყვა "მუტელის" გაგონებაზე? როგორ გგონიათ ეს ადამიანები სპექტაკლის ყურების შემდეგ უცებ ჩაფიქრდებიან და იტყვიან:
"ჰმმმ, ჩვენ ვცდებოდით, ქალებსაც აქვთ უფლება ჰქონდეთ თავისუფალი სექსუალური ცხოვრება, მე ხომ წამიყვანა მამამ/ბიძამ ბოზებში 14 წლის რომ ვიყავი. მე თუ ვაჟიშვილი არ ვიყავი როდესაც ცოლი მოვიყვანე და ათას ბოზთან ვიყავი ნათრევი, ჩემი ცოლი რატომღა უნდა იყოს ქალიშვილი" ? ანდა უცებ მიხვდებიან რომ ცოლის გაუპატიურებაც გაუპატიურებაა? დავიჯერო ასეთი რეაქციის იმედი გაქვთ? სერიოზულად?

რამოდენიმე ხიხო წამომხტარა კიდევაც ყვირილით შუა სპექტაკლის დროს "მუტელის" გაგონებისთანავე. თუ სპექტაკლის მიზანი იყო რომ კიდევ ერთი ვიშვიში გამოეწვია "ვაი ეს რა შავბნელი საზოგადოებაა, ქალის სხეულის ნაწილების სახელები აშინებთ, ეს სად ვცხოვრობთ, ეს სად ვკვდებით" მაშინ ბრავო!! შედეგი მიღწეულია!! მაგრამ მე მაპატიეთ და არ ვთვლი რომ დღესდღეობით გვაქვს მსგავსი რეაქციების გამოწვევის უფლება და ფუფუნება.

2 წელიწადი ვიმუშავე სკოლაში, სადაც მათემატიკის მასწავლებელი, რომელიც თავადაც ქალი იყო, გოგოებს პირდაპირ ეუბნებოდა "არაუშავს, შენ გოგო ხარ და გაგიჭირდებოდა ამოცანის ამოხსნა, მათემატიკა კაცური ტვინისთვის არის შექმნილიო" . ეს ქალბატონი დღემდე ამ სკოლაში მუშაობს, დღემდე ასე ურეცხავს ტვინს ბავშვებს, დღემდე ეუბნება მშობლებს: "არაუშავს, გოგოს კვალობაზე კარგად სწავლობს მათემატიკასო".

კვლავაც არა აქვთ ქალებს თანაბარი განათლების მიღების საშუალება, თანაბარი უფლებებით დასაქმების საშუალება, თანაბარი კარიერული წინსვლის შესაძლებლობა და თუკი ჩვენი დღევანდელი მიღწევა მხოლოდ იმას წარმოადგენს რომ სცენიდან თამამად მუტლის ძახილი მოვახერხეთ, მიმიფურთხებია ასეთი აქტივობისთვის!!

ყველას, ვისაც მოუნდება რომ მითხრას "კრიტიკა ადვილია და კეთება ძნელი", "ჩვენ რაღაცას ვაკეთებთ და თუ უკეთესად კეთება შეგიძლია, მიდი და გააკეთე, ხომ არ გიშლით ხელს" მინდა ვუთხრა:

ძვირფასებო, ლამაზებო, კეთილებო, მეც თქვენთან ვარ, ჩემთვისაც მნიშვნელოვანია მსგავსი საკითხები. მოხდეს პრიორიტეტების გადანაწილება, სამიზნე ჯგუფების არჩევა და ამ სამიზნე ჯგუფებზე ორიენტირებული, სწორად შემუშავებული, მარტივად აღსაქმელი, დადებით შედეგებზე ორიენტირებული ივენთების დაგეგმვა. მეც ჩავერთვები, დაგეხმარებით, პირველი მოხალისე ვიქნები. მანამდე კი არ დავდგები სცენაზე და არ დავიწყებ რეპროდუქტიული ორგანოების სახელების ძახილს იმ ილუზიით რომ რაიმე სასიკეთოს ვაკეთებ ქალებისთვის, რომლებსაც სცემენ, აუპატიურებენ,  ჩაგრავენ, დევნიან და ამცირებენ ქვეყნის და მსოფლიოს მასშტაბით.

ალდაგი ბისიაის კიდევ ერთი თაღლითურ/გამომძალველური სქემა.

კიდევ ერთი აღშფოთებული პოსტი უნდა მივუძღვნა ალდაგი ბისიაის ფრიად საეჭვო საქმიანობას რასაც,მიუხედავად ჩემი ფრიად მწირი იურიდიული ტერმინოლოგიის ცოდნისა, გამომძალველობის მეტს ვერაფერს დავარქმევ.

შევეცდები მოკლედ მოვყვე ისტორია. ამტკივდა კბილი. ჩავიხედე ალდაგი ბისიაის სადაზღვევო ბარათში და აღმოვაჩინე რომ "გადაუდებელი სტომატოლოგიური მომსახურება" მინაზღაურდება 100%-ით. დავრეკე ალდაგში და ვიკითხე რას წარმოადგენს "გადაუდებელი სტომატოლოგიური მომსახურება". მიპასუხებს რომ ეს მოიცავს მტკივანი კბილის გაყუჩებას ან ექსტრაქციას. რადგანაც მტკივანი კბილი სიბრძნის კბილი იყო და მის დაბჟენას არ ვაპირებდი, გახარებული წავედი მათ პროვაიდერ სტომატოლოგიურ კლინიკაში უფასო ექსტრაქციისთვის, სადაც ქირურგმა განმიცხადა რომ მოცემული კბილი არ შედის გადაუდებელ სტომატოლოგიურ მომსახურებაში და შედის გეგმიურში, ანუ 50% ექსტრაქციისა მაინც უნდა გადავიხადო. მოკლედ აქ იყო ჩემი დაბნეული: "ააამმ....მარა....მტკივა....ღამე არ მეძინა...ამმ...მტკივნეული კბილის ექსტრაქცია...გადაუდებელი....აგერ ხომ წერია". მოკლედ ქირურგმა უხეშად მომხალა: "ქალბატონო, ეგრე ხალხი წლობით ცხოვრობს მტკივანი კბილებით, გამაყუჩებელი დალიეთ და მეორე მხარეს ღეჭეთ". მზად ვიყავი ის რაღაც "ჩასაფურთხი მოწყობილობა" თავზე გადამემტვრია ქალბატონისთვის მაგრამ თავი შევიკავე, ათჯერ ღრმად ჩავისუნთქე და მუქარის ტონით ვუთხარი "კარგით დავრეკავ მაშინ სადაზღვევოში და გავიგებ" რაშინ იგულისხმებოდა "კუდით ქვას გასროლინებთ თქვე წყეულებო, სასწრაფოდ ჩემ სადაზღვევოს დავურეკავ რომელიც ჩემზე ზრუნავს და მერე ნახეთ თქვენ რა სეირი დაგადგეთ", მოკლედ ფრიად კმაყოფილი წამოვედი, გულში შურისძიების გეგმებს ვაწყობდი და თან წინასწარ ვტკბებოდი ჩემი გარდაუვალი გამარჯვების მოლოდინში.

მოკლედ კიდევ ერთხელ ვრეკავ ალდაგში. კითხვაზე - რა შედის გადაუდებელ სტომატოლოგიურ მომსახურებაში იგივე პასუხს მაძლევენ: - მტკივანი კბილის გაყუჩება ან ექსტრაქცია.
-თქვენ პროვაიდერ კლინიკაში ვიყავი და ექსტრაქციაზე მტკივანი კბილით 50%-ის გადახდას კიდევ მთხოვენ - ნიშნის მოგებით ვპასუხობ მე - და ვერ გავიგე რა ხდება? რასთან გვაქვს საქმე? (მრავლობითში, რადგან ჩემი სადაზღვევო ჩემს მხარესაა, ჩემს უფლებებს იცავს და სულ კუდით ქვას ასროლინებს უნამუსო ქირურგებს)
-შეკეთებას არ ექვემდებარება?
-არა, სიბრძნის კბილია.
 -ააა...სიბრძნის? თუ სიბრძნის არის მაშინ...აამმ...მისი ექსტრაქცია გეგმიურში შედის.
-მაგრამ რომ მტკივა?
-მაინც გეგმიურში შედის, თქვენს დოკუმენტაციაში მითითებულია ეს.

მოკლედ ვფურცლავ მათ მიერ მოწოდებულ დოკუმენტაციას და მსგავს პუნქტს რომ "მტკივანი კბილის გაყუჩება და ექსტრაქცია ექვემდებარება გადაუდებელ სტომატოლოგიურ მომსახურებას გარდა სიბრძნის კბილისა, რომლის ექსტრაქცია მიუხედავად აუტანელი ტკივილებისა და ნათევი ღამეებისა, გეგმიურ მომსახურებაში გადის" ვერ ვხედავ და ვრეკავ თავიდან. საუბრის დასაწყისი იგივე თუმცა გაგრძელება სხვაგვარად ხდება:
-ფაქტს კბილი გადაუდებელია თუ არა განსაზღვრავს ექიმი.
-კი მაგრამ ექიმმა მითხრა რომ დოკუმენტები თქვენ უნდა წარმოგიდგინოთ რის შემდეგაც შეაფასებთ რამდენად ჭეშმარიტი იყო ექიმის გადაწყვეტილება მოქცეულიყო ეს კონკრეტული კბილი "გადაუდებელთა" სიაში და ანაზღაურებაც, თქვენი თუ ჩემი მხრიდან, შესაბამისად მოხდება. თუ შეიძლება მომაწოდოთ თქვენი კრიტერიუმები იმის შესახებ, როგორი ტიპის კბილის ტკივილია გადაუდებელი და რომელი არა.
-მსგავსი კრიტერიუმები არ გვაქვს, ამას განსაზღვრავს ექიმი.
-მაგრამ ექიმმა მითხრა რომ თქვენ უნდა წარმოგიდგინოთ სურათი რომ დაამტკიცოს გადაუდებელი იყო თუ არა. თუ შეიძლება მომაწოდეთ დოკუმენტი, რომელიც ამ საკითხს არეგულირებს.
-მსგავსი დოკუმენტი არ არსებობს.
მოკლედ ამას მცირეოდენი წივილკივილი, მუქარა და ლანძღვა მოყვა ჩემის მხრიდან, სადაც გათახსირებული უნამუსო მატყუარა გამომძალველები ვუძახე ყველას, ხოლო პასუხი ქალბატონის მხრიდან იყო მხოლოდ:
-მსგავსი დოკუმენტი არ გვაქვს იმიტომ რომ არ არსებობს. ამას ადგენს ექიმი დიაგნოზის საფუძველზე!

მინდოდა მეკითხა რამხელა ანაზღაურება ჰქონდა ამ ოპერატორს რომ მსგავსი ზარების ატანა და აშკარა უნამუსო ტყუილების შეთხზვა (ან სხვისი შეთხზულის მრავალჯერადი გამეორება) უწევს მაგრამ ეს სხვა საკითხია.

მოკლედ კიდევ ერთხელ წავედი ექიმთან, რომელმაც სურათი გადამიღო, მანახა და ამიხსნა რომ კბილი გადაუდებელში არ ითვლება თუ კბილის გარშემო კიდევ არსებობს ყბის ძვალი და რომ საშუალოდ 3-4 წელიწადის წვალების შემდეგ ჩემი კბილის ირგვლის ყბის ძვალი გაქრება, რომელიც რენდგენის სურათზე შავ წერტილად გამოჩნდება და კბილის მიმდებარე ტერიტორიის მინიმუმ 1/3 დაიჭერს, რის შედეგადაც კბილი გადაუდებელში გავა. ეს ინფორმაცია მათთვის მიწოდებულია თავად ალდაგი ბისიაის მიერ და თუკი ამ პირობებს კბილი არ აკმაყოფილებს და ექსტრაქცია 100%-იანი პაკეტით ნაზღაურდება: 1) ექიმი ვერ მიიღებს დაფინანსებას; 2)ექიმს გაუუქმდება კონტრაქტი სადაზღვევოსთან.

რომელს ვენდობი? რა საკვირველია ექიმს, რომელმაც ამიხსნა სიტუაცია, და არა ალდაგს, რომელსაც თავისი სადაზღვევო პაკეტების შესალამაზებლად ფორმალურად უწერია 100% გადაუდებელი სტომატოლოგიის გასწვრივ, თუმცა რასაკვირველია რეალურად ამ მომსახურების გამოყენება შეუძლებელია (არავინ დაიცდის 3-4 წელი მტკივანი კბილით ძვლის ჩაშლამდე, პარალელურად ყოველთვიურად გადაიხდის ალდაგი ბისიაის კუთვნილ თანხას საკუთარი ხელფასიდან 15 ლარის დასაზოგად, რაც კბილის ექსტრაქციის 50%-ს წარმოადგენს).

საკმაოდ დიდი გამომივიდა მაგრამ მოკლედ რა მინდოდა მეთქვა. ოდესმე იქნება ის დრო, როცა ჩვენ, ხალხი, მომხმარებლები, გადამხდელები, გამარჯვებულები გამოვალთ მსგავსი ტიპის კორპორატიულ უნამუსობასთან ბრძოლაში?

ახლახანს მომხდარი ცემის ფაქტის შესახებ

ფორუმების დიდი მომხმარებელი არ ვარ, ხანდახან გადავავლებ ხოლმე თვალს ცხელცხელი და მსუყე ჭორების ზომიერი პორციის მისაღებად და თემას გადავაწყდი, სადაც საუბარია არატრადიციული სექსუალური ორიენტაციის მქონე ადამიანის სასტიკ ცემაზე მეტროს სადგურში. თითქმის 12 გვერდი "მეტის ღირსია", "არა იქვე უნდა მოეტყნათ" და სხვა ტიპის აგრესიული პოსტების წაკითხვის შემდეგ ასეთი კითხვა დამებადა: ნუთუ მართლა ასეთი უდონო ყლეები ვართ ყველანი რომ არ შეგვიძლია დაშავებული ადამიანის მდგომარეობაში შევიდეთ და ჩვენთვის მიუღებელი სექსუალური ორიენტაციით ძალადობა გავამართლოთ და უფრო მეტ ძალადობაზე ვუბიძგოთ ერთმანეთს? შემდეგ ჩემი ევროპელი კოლეგის მიერ ჩურჩულით გამოთქმული აშკარად ჰომოფობიური ხუმრობა გამახსენდა და მივხვდი რომ არა. გამახსენდა როგორ გავბრაზდი იმ მომენტში და როგორ მინდოდა მეთქვა "არ გაქვთ თქვენ საქართველოში ასეთი საუბრის უფლება, თქვენს გალამაზებულ-გამშვენიერებულ ევროპაში ისეირნეთ და იქირქილეთ რამდენიც გინდათ და აქ ნუღარ ჩამოეთრევით" მაგრამ თავი შევიკავე და მივხვდი რომ მეტნაკლებად (უფრო ნაკლებად) ამ აგრესიული ქართველების მდგომარეობაში უფრო შევდივარ ვიდრე ლიბერალის ნიღაბს ამოფარებულ, ზურგსუკან მოქირქილე ევროპელების. (არასწორად არ გამიგოთ, ძალადობას და ჰომოფობიას არასოდეს და არავითარ შემთხვევაში არ ვამართლებ, უბრალოდ ფორუმზე მოსაუბრე პიროვნებებისგან განსხვავებით ვცდილობ ორივე მხარის მდგომარეობაში შევიდე და ორივე მხარის პოზიცია ნათლად წარმოვიდგინო. იქნებ მოვიფიქრო კიდევაც, რა შეიძლება შეიცვალოს უკეთესობისკენ, თუმცა ვიცი რომ არაფერს ახალს ამით ვერ გამოვიგონებ).

საკმაოდ აგრესიული კომენტარები იყო ასევე "იდენტობის" მხრივ გაკეთებული (ალა გრანტები და ა.შ) და ვფიქრობ იდენტობისგან რაღა უნდათ. იქნებ შური? შური იმის რომ იდენტობა  იმ ადამიანების უფლებებს იცავს (ყოველ შემთხვევაში ცდილობს-სავით, რამდენად წარმატებულად, ეს უკვე სხვა საკითხია), რომელსაც ეს კონკრეტული პიროვნებები არ წარმოადგენენ, ხოლო ორგანო, რომელიც ამ კონკრეტული აგრესიული პიროვნებების უფლებებს დაიცავს არ არსებობს? არ არსებობს ორგანო, რომელიც შრომის კოდექსს დაიცავს, ორგანო, რომელიც დასაქმებას შეუწყობს ხელს, სამსახურის მაძიებლებისთვის თანაბარი კონკურენციის უფლებებს დაიცავს,სამუშაოს შესაბამის ანაზღაურებას განსაზღვრავს. ორგანო, რომელიც ჯანდაცვის და დაზღვევის სფეროებში თავშეყრილ უნამუსო თაღლითებს ადგილს მიუჩენს და ჯანდაცვას რეალურად ხელმისაწვდომს გახდის. ორგანო, რომელიც რეალურად შეამოწმებს განათლების დონეს უნივერსიტეტებში და დაიცავს სტუდენტების უფლებას მიიღონ კარგი განათლება. ორგანო, რომელიც იზრუნებს პენსიონრებზე, ინვალიდებზე (არიქა ხო, შეზღუდული უნარების მქონე პირებზე, მაგრამ ვერავის ვერ მოატყუებ პოლიტკორექტულობით, მთავარი სახელი კი არა დამოკიდებულებაა რაც არ შეცვლილა და დიდხანს არ შეიცვლება კიდევ), უსახლკაროებზე, გაჭირვების ზღვარს ქვემოთ მყოფ პირებზე, მრავალშვილიან დედებზე, დევნილებზე და ა.შ.

აი ერთი კითხვა მაქვს კიდევ. ეს ყველაფერი რომ საქართველოში არსებობდეს და გამართულად მუშაობდეს, კიდევ ასეთი აგრესიულები ვიქნებოდით სოციალურ გვერდებზე? თუ ნანატრი ევროპელებივით ზურგსუკან ჩუმ-ჩუმად ვიქირქილებდით?

თანამედროვე მონობა

გუშინ საღამოხანს ერთ-ერთ ქართულ "ფეშენებელურ" სასტუმრო ვერე პალასის როკოკოკოკო-ბაროკოკოკოკო ავეჯით გაფორმებულ, რომანტიული მაგიდის ლამპებით ნახევრადგანათებულ მისაღებში აღმოვჩნდი. კედლები ოქროსფერი გრავიურებიან ჩარჩოში ჩასმული სარკეებით და სხვადასხვა ბაროკოკოკოკოკოს სტილის უსახური ნახატებით იყო გაფორმებული. მისაღების სიღრმეში სევდიანი ქალი როიალზე უკრავდა და თან ჩუმად ღიღინებდა. გიჟიაო ჩვენმა სტუმარმა გვითხრა. მისაღები ცარიელი იყო. ლიფტიდან ვინმე გასიებული სტუმარი გამობრძანდა, პიანისტი ნაჩქარევად ფეხზე წამოდგომით და თავის დაკვრით დაემშვიდობა და ისევ დაკვრა გააგრძელა. როდესაც დაკვრა დაასრულა, ჩვენ გავუღიმეთ.
ბოდიშს გიხდით როიალი აშლილი არისო უხერხული ღიმილით გვითხრა ქალმა. ჩვენც რამოდენიმე კომპლიმენტი ვუთხარით და დაკვრა გააგრძელა.

არ ვიცი როგორი ტიპის გარემოს შექმნას ფიქრობდნენ სასტუმროს მეპატრონეები, როდესაც რომანტიულად ნახევრადბნელ გარემოში პიანისტი დასვეს, რომლის მთავარი მიზანია შემოსასვლელიდან ლიფტამდე მისულ სხვადასხვა ჯურის გასიებულ სტუმრებს მცირეოდენი ბაროკოკოკოკოსეული გრძნობები მოჰგვაროს. არ ცდებიან  მეპატრონეები.ძვირფასად გასიებული უმნიშვნელოვანესი ტურისტები ფულს არ ინანებენ ამ პატარა ბურჟუაზიული სამოთხისთვის. სიამოვნებით შესცქერიან გიჟ პიანისტ ქალს და ცხიმიანი თითებით ჩიპსებს იტენიან პირში მაგრამ მე პირადად შეურაცხყოფის, გამოუვალობის და დამსხვრეული ოცნებების უსიამოვნო შეგრძნება დამრჩა. 

მოკლე დასკვნის სახით შემიძლია დავწერო რომ ეს პოსტი არ ეხება კონკრეტულად ამ სასტუმროს, ან ამ ქალს. ყველამ იცის ამ ქვეყანაში არსებული სამუშაო პირობების შესახებ, ყველა წუწუნებს და ყველა ეგუება შემდგომ. "არ გინდა? წადი!"-ს პოლიტიკა კარგად მუშაობს რადგან ყველამ იცის რომ არ წახვალ, იმიტომ რომ წასასვლელი არსად გაქვს. თუ გაქვს იქაც იგივე სიტუაცია დაგხვდება და მთელი ცხოვრება სამუშაოების ცვლას ვერ შეძლებ. ადრე თუ გვიან შეეგუები, იმუშავებ ყველაზე გაუსაძლის პირობებშიც კი, ყველაზე დაბარი ანაზღაურებით, გაზრდილი სამუშაო საათებით, შემცირებული შვებულების დღეების რაოდენობით, ადრე თუ გვიან გამოიზრდები იდეალურ იაფ მუშახელად, უინიციატივო, უინტერესო, საშუალო საფეხურის შემსრულებელ კორპორატიულ მონად.