Things have got to change my friends

კიდევ ერთი მოზრდილი პოსტი მინდა გამოვაცხო დღეს, ოღონდ სანამ კითხვას დაიწყებთ, მინდა გაგაფრთხილოთ, თუ ამ ბლოგზე, მხიარულ სურათებით გაფორმებულ, სახალისო, ზომიერი სარკაზმით შეზავებულ ცხოვრებისეულ ისტორიებს ეძებთ რომ თქვენი მოწყენილი და უმაქნისი არსებობა რაიმეთი გაიხალისოთ, დრო "მოკლათ" ან "სოციალური ცხოვრების" ილუზია შეიქმნათ გთხოვთ ნუ წაიკითხავთ. მე არ მინდა რომ ჩემი პოსტები სახალიხო იყოს, მე არ მინდა რომ ჩემმა პოსტებმა ბედნიერი ღიმილი მოჰგვაროს ან სენტიმენტალური წირპლები გადმოყაროს ვინმეს თვალებიდან. ბედნიერი წირპლებისთვის, გულისამაჩუყებელი ისტორიების მოსასმენად "იმ ქალის" შოუს მიმართეთ, ასე ერთხმად რო აგინებთ და უყურებთ, უყურებთ და აგინებთ. სახალისო ისტორიებისთვის "შუა ქალაქში"-ს უყურეთ, ილუზიური სოციალური ცხოვრებისთვის ფეისბუკი, ტვიტერი არსებობს, ასეც ასეთი შემართებით აგროვებთ ათასობით "მეგობარს" და ერთი სული გაქვთ ვინმე, თუნდაც სრულიად უცნობები შემოუშვათ თქვენს პირად არეალში, გაუზიაროთ ყვეელა დაწყევლილი აზრი და იდეა, რაც კი ალაჰმა იცის საიდან მოგდით თავებში, ყველა გულახდილი ფოტოსესია, რაც კი მეგობარმა სიმთვრალეში გადაგიღოთ, ყველა ის უაზრო, იდიოტური ვიდეო რასაც კი იუტუბზე წააწყდებით, ყველა ის უაზრო გამონათქვამი ე.წ. "დიდი ადამიანების" რაც კი ინტერნეტში მოიპოვება და დააკავოთ თქვენი პატარა ტვინები კიდევ ათასი სისულელით, რაზეც ხელი მიგიწვდებათ:
იშოპინგოთ ამაზონზე
უყუროთ ჯეკესებს
უყუროთ "ავატარს" და მსგავს იდიოტურ, მსხვილმასშტაბიან, 3D, გმირულ-უჟასტიკ-ფანტასტიკა-ფენტეზი-sci-fi-უცხოპლანეტურ-პარანორმალურ ფილმებს
ფოტოშოფში გაიდიდოთ ძუძუები და მოიშოროთ პრიშიკები და მერე გაუთავებლად ტვირთოთ სოციალურ საიტებზე
ისაუბროთ პატრიარქზე
ისაუბროთ პრეზიდენტზე
ისაუბროთ "დაკარგულ ტერიტორიებზე". მომავლის გეგმებზე, რუსეთის და ამერიკის პოლიტიკაზე საქართველოს მიმართ
ჭამოთ სუპერ-ზომის შაურმა ან 50 ხინკალი
უამრავი საშუალებაა რომ თქვენი ტვინები მუდმივად დაკავებული იყოს არ ფიქრობდეს იმაზე რომ თქვენი ცხოვრება ნაგავია, თქვენი სამუშაოები ნაგავია, თქვენი ბანკები ნაგავია, თქვენი ოჯახები ნაგავია და თქვენ უუფლებო მონები ხართ, თქვენი არსებობა არაფერს არ ნიშნავს, არც არაფერი მოგიტანიათ, არც არაფერს წაიღებთ. რომც არ გაჩენილიყავით, ნებისმიერი სხვა შეასრულებდა თქვენს ფუნქციას, ნებისმიერი სხვა იცხოვრებდა ისეთივე არაფრისმომცემი ცხოვრებით, როგორითაც თქვენ ცხოვრობთ და ექნებოდა ისეთივე პატარა "ცხოვრებისეული მიღწევები" როგორიცაა: საუკეთესო "black friday deal", გახეული პრეზერვატივი და "ახალი სიცოცხლის შექმნის" ბედნიერება, უმნიშვნელო დაწინაურება სამსახურში და უფროსის ხელის მოთათუნება კისერზე (ასე რომ გიყვართ და ბედნიერები რომ გაიტრუნებით ხოლმე, ფირქობთ ნეტავ მომენტი არ დასრულდეს), ახალი მანქანა ABS-ით, კლიმატკონტროლით და სავარძლების გათბობით, ახალი დუშკაბინის დამონტაჟება რადიოთი და ტელეფონით, ტოტალიზატორში 57 ლარის მოგება, წინა კბილების რესტავრაცია, ახალი წირპლიანი მელოდრამის ყურება საყვარელ პიროვნებასთან ერთად.
დიახ ჩვენ ძალიან ბევრი გართობის საშუალება გვაქვს
დიახ ჩვენ ყოველდღიურად გვეუბნებიან რა უნდა გვიხაროდეს, საით უნდა მივიწევდეთ.
როგორ უნდა გამოვიყურებოდეთ
როგორი მანქანები უნდა გვყავდეს
როგორი ბინები გვქონდეს
როგორი მეგობრები
როგორი ცხოვრებისეული მიღწევები
რა ვჭამოთ
რა ჩავიცვათ
სად და როგორ გავერთოთ
როდის ვიგრძნოთ თავი "შემდგარ პიროვნებებად"
საკმარისია ეგ თქვენთვის?
ჩემთვის არ არის საკმარისი
იმედია არც თქვენთვის
So, I want you to get up now
I want all of you to get up out of your chairs.
I want you to get up right now and go to the window, open it, and stick your head out, and yell,
"I'm as MAD as hell, and I'm not going to take this ANYMORE!"
"I'm a human being. GOD DAMMIT, my life has VALUE." (c) Network

დაიწყო ეროვნული საწავლო ოლიმპიადები

დაიწყო "ეროვნული საწავლო ოლიმპიადები", ჯერ როგორი პედაგოგიურად გამართლებული სახელი ქვია, სიტყვები "ეროვნული" და "სასწავლო" მეტ დრამატიზმს აძლევს საქართველოში აბუჩად აგდებულ სიტყვა "ოლიმპიადას". მეც მრავალ ოლიმპიადაზე გავდიოდი სკოლაში სწავლის დროს და ამიტომაც მიმაჩნია სასაცილოა ვიხმაროთ სახელი "ოლიმპიადა" იმ პროცესის მიმართ, რასაც მოსწავლეები გადიან (არაფერი რო აღარ ვთქვათ "ეროვნულსა" და "სასწავლოზე"). მაგრამ ჩემი დრო დასრულდა, ახლა ყველაფერი სხვანაირად ხდება. თითოეულ სკოლაში მოდის დალუქული კონვერტი, რომელიც საზეიმოდ იხსენა ოლიმპიადის დაწყებისას, ყველა მოსწავლის თანდასწრებით.ადრე ოლიმპიადები თუ სასწავლო წლის დასასრულს ტარდებოდა, ახლა დასაწყისში ტარდება, როცა მოსწავლეებს ჯერ კიდევ არ გაუვლიათ შესაბამისი კლასის პროგრამა, ამიტომ ოლიმპიადის გამარჯვებულებიც წესით ისეთი გამორჩეული ნიჭის მქონე მოსწავლეები უნდა იყვნენ, რომლებსაც შეუძლიათ მთელი წლის პროგრამა 2 თვეში აითვისონ და არა მარტო პროგრამა, არამედ ამ პროგრამის ირგვლივ ათასგვარად ჩახვეულ-ჩახუჭუჭებული ამოცანების ამოხსნაც შეძლონ, რაც მათ არაორდინალურობას და ფენომენალურ ნიჭს კიდევ ერთხელ გაუსვამს ხაზს და ყველანაირ ეჭვს "ოლიმპიადების" არაკეთილსინდისიერად ჩატარების შესახებ მომენტალურად გაფანტავს. მართალი გითხრათ, ცოტა ვინერვიულე ამ ოლიმპიადებთან დაკავშირებით. მიუხედავად ჩემი დიდი მცდელობისა, სამწუხაროდ ჯერ არ მყოლია ისეთი მოსწავლეები, რომლებიც ასეთი ფენომენალური ნიჭით იქნებოდნენ დაჯილდოვებულნი, ამიტომაც საკუთარ სწავლების მეთოდებში შევიტანე ეჭვი.(სადმე ხომ უნდა იყოს მიზეზი? მოსწავლეებში აშკარად არაა,ოლიმპიადის მასალის შემდგენელში შეიძლება იყოს მაგრამ სხვაზე ხელების შეწმენდა არაკეთილსინდისიერი საქციელია ე.ი. ჩემში უნდა იყოს) ბევრი რომ აღარ გამიგრძელდეს, 10 წუთის წინ დამირეკა თანაკურსელმა, რომელიც "ასწავლე საქართველოსთვის" ,არანაკლებ პათეტიური სახელწოდების მქონე პროექტით მაღალმთიანი რეგიონების მოსწავლეებს ასწავლის ქიმიას. მეუბნება:
-წლევანდელი ოლიმპიადის საკითხები ვიშოვე მე-12 კლასებისთვის, რაღაც ამოცანებია იქ და მათ ამოხსნაში ვერ დამეხმარები?
მე ყბა ჩამომივარდა
-იშოვე?როგორ იშოვე?საკითხები ხომ დალუქული მოვიდა?
-ხო, მაგრამ პასუხებიც მოყვა რომ სკოლაშივე შევამოწმოთ ნაწერები და იმ პასუხებიდან ამოვწერე, ახლა ჩაგაწერინებ ამოცანებს, ამომიხსენი და საღამოს პასუხები მითხარი.
მაწერინებს ამოცანებს. უფრო სწორად ისეთი გაკვირვებული და გაბრაზებული ვიყავი არაფრის ჩაწერა და ამოხსნა არ მინდოდა, ამიტომ უბრალოდ ვუსმენდი, მაინტერესებდა. რამოდენიმე განმარტება მივეცი, თუ რა როგორ უნდა გაეკეთებინა და მეუბნება:
-აა, არა ეგენი არ მინდა, შენ პროსტა ამომიხსენი და პასუხი მითხარი კაი? საღამოს დაგირეკავ.
ჯერ ნუ აქ ოლიმპიადაზე საუბარს შევწყვეტ და "ასწავლე საქართველოსთვის" პროექტზე გადავალ, მაგრამ რაღა არის საჭირო აწი ამ პროექტზე რომ ითქვას?ნუ ერთი ის შეიძლება დაემატოს რომ მაღალმთიან რეგიონებში რომ გაეგზავნათ მასწავლებლები, რომლებიც თავიანთი საგნის აზრზე არიან, სტატისტიკურად რეგიონები ნიჭიერი ბავშვების რაოდენობით თბილისს აჯობებდნენ.
თუ ვერა?
პრონციპში არა მგონია იგივე იდეები თბილისში არ მოსვლოდათ თავში მასწავლებლებს და დარწმუნებული ვარ, ზოგიერთ მათგანი ამოცანების ამოხსნასაც კი შეძლებდა. ალბათ.