ცელოფნის პარკები

ახლა არ მინდა ბანალურ თემაზე საუბრარი: - ცელოფნის პარკებს ქუჩაში ყრიან, გარემოს აბინძურებენ, პოლიეთილენის გადამუშავება 3459872097432569832456892 წელი არ ხდება, რას გავს ჩვენი პარკები და სკვერები, ჩვენი მდიდარი დედაბუნება, ეგ უკულტუროები, ჩამოთრეულები და ა.შ. (თითქოს მეტი პრობლემები არ გვქონდეს, თუნდაც ეკოლოგიის მხრივ)

რას ვერ ვხვდები იცი?
საიდან მოდის ქართველებში ასეთი მომჭირნეობის გრძნობა რომ მზად არიან 30 თეთრიანი ცელოფნის პარკი გარეცხონ ხელახლა სახმარად?

Twitter

თვითერზე დავრეგისტრირდი. ჯერ იმაზე მომეშალა ნერვები, როდესაც მაილის პაროლი მომთხოვა. რატო უნდა მივცე?იქნებ რა ინფორმაცია მაქ მიღებული. მარა მივეცი - (თვითონ გაერკვეს და იმ 900 მიღებული შეტყობინებიდან და 53 სპამიდან აარჩიოს რაც დასჭირდება ჩემს შესახებ ინფორმაციის მოგროვებაში :ისინიგვითვალთვალებენსმაილი:). მერე ვერ მივხვდი სად უნდა დავპოსტო და როგორ. არადა ჩემს ქმარს თუ დავუჯერებთ უმარტივესი საიტია და საუკეთესოა ემოციების გაზიარებაში (ემოციების გაზიარება ჩემი მთავარი დევიზია ამიტომ უფრო მოვიწყინე). მოკლედ აქ დავწერ რის დაწერასაც იქ ვაპირებდი. მშია, ძალიან მშია. საშოვარზე გავედი სამზარეულოში. მაცივარში ვიპოვე კვერცხი (ალერგია მაქვს თან მაგას რა შეწვავს ახლა) შოკოლადის კარაქი (მძულს) და ერბო. ჰმ....ერბო და პური იჭმევა ნეტა?საყინულეში ისევ დევს ის მაშინდელი ნიკორას ვადაგასული კატლეტი. იმდენად მშია რომ მეზარება გაანგარიშება, რამდენი დღის იქნება ახლა. გუშინაც მშიოდა მაგრამ გუშინ ინტერნეტი არ იყო, ამიტომ მთელი დღე სარეცხების რეცხვას მივუძღვენი. სარეცხი მანქანა ჩავრთე 3-ჯერ, თითოჯერ 5-5 კილო სარეცხით, ანუ 15 კილო, პლუს ხელით გავრეცხე ერთი 2-3 კილო = 17-18 კილო. მეტსაც ვიტყვი, მთლიანად დავალაგე ლოგინებისქვეშა სივრცე (იმდენი მტვერი და ნაგავი გამოვიტანე ნაგვის ყუთში გადაყრა შემრცხვა, დედამთილს არ ენახა, ამიტომ პარკში ჩავყარე და კუთხეში მივდე. ხვალ ან ზეგ ვაპირებ გადაყრას).ამ საქმიანობამ შიმშილი დამავიწყა, შესვენებებზე gnu pain-ში ხატვაც გადავწყვიტე, ხატვა საერთოდ არ შემიძლია მაგრამ თავმოყვარეობა მეუბნება - არ ჩამორჩე ხალხს რომელიც მაუსს ფუნჯივით ხმარობენო. (ნახატი იხილეთ პოსტის ბოლოში). მოკლედ საბოლოოდ ძალიან კმაყოფილი დავრჩი მთელი ჩემი გუშინდელი შემოქმედებით მაგრამ დღეს უკვე ორი დღისა მშია. წავალ ახლა და კვერცხს შევიწვავ ერბოში. ჯანდაბას, 1-2 კვირა გაძლებს კიდევ ადამიანი "დედამიწის ხელა პრიშჩიკებით" სახესა და ყველგან.

Mood

თუთიყუში

გუშინ უსაქმურობის დროს მოვიფიქრეთ სულელური თამაში. ჩემი ქმარი იყო გადაცემა "ცხოველთა სამყაროს" წამყვანი. გადაცემა მიჰყავდა "ცისფერი მთების" ბინადარ ცხოველებზე. მოკლედ უამრავი საინტერესო ცხოველი დასახელდა, მაიმუნ-კუ, სტრაუსები, ზღარბი, ჟირაფი. სტეპლერი, წამყვანის საყვარელ, შინაური სკუნსის როლს ასრულებდა. მოკლედ მეც დავინტერესდი და ვკითხე ჩემ ქმარს-მე რა ცხოველის ან ფრინველის როლში გამომიყვანდა. ცოტა არ იყოს მეწყინა როდესაც გინების მოყვარული თუთიყუში აღმოვჩნდი და რატომ. ყველას ყოველთვის ისეთი ეპითეტები გვწყინს საკუთარ თავზე, რაც ახლოსაა რეალობასთან და იმ წუთას, როდესაც (ყვითელ) თუთიყუშად მაღიარეს ვიგრძენი ჩემი მსგავსება თუთიყუშთან (ერთადერთ არსებასთან მთელ დედამიწაზე, რომელიც მთელი გულით მძულს თავისი არაინდივიდუალობის და გარეგნული მიმზიდველობის გამო). ჩემი მსგავსება თუთიყუშთან იმაში გამოიხატება რომ სწრაფად "ვითვისებ" გარკვეულ ჩვევებს, რომელიც ჩემს გარშემომყოფ ადამიანებს ახასიათებთ, იქნება ეს საუბრის მანერა, წერის მანერა, თავდაჭერის მანერა, ამა თუ იმ სიტყვის ამოჩემება რასაც ხშირად ისმის ჩემს მახლობლად, ხანდახან აქცენტის, ზოგიერთი სიტყვის გამოთქმის და ხელების მოძრაობის მანერა (ამის ერთ-ერთი მაგალითია კმაყოფილების ნიშნად აწეული ცერა თითი. როგორც უკვე დავწერე მძულს ეს ჟესტი მაგრამ მუდმივად ვიმეორებ და ვიმეორებ). ხშირად არ ვაკვირდები მაგრამ მოულოდნელად აღმოვაჩენ ხოლმე ამ "გადმოღების" უნარს რამე კონკრეტული მაგალითის შემთხვევაში ჩემში და ვცდილობ აღარ გავიმეორო, მაგრამ მსგავსად ამჩემდება სხვა ასეთივე "დაკოპირებული" ჟესტი. არ ვიტყოდი რომ ადვილად ვექცევი სხვათა გავლენის ქვეშ და "ინდივიდუალობას ვკარგავ", უფრო პირიქით, უნდობლობის შეგრძნება მიჩნდება განსაკუთრებით უცხო, ხშირად ნაცნობი, ადამიანები მიმართ, მაგრამ ეს ჩემი უნდობლობა პარანოიაში რომ არ გადამივიდეს, დამალვის მიზნით ვახდენ ამ თვისებების კოპირებას რომ უფრო "თავისიანად" გამოვჩნდე. უფრო ადვილია თავისუფლად ვისაუბრო ჩემთვის უმნიშვნელო თემებზე სხვისი ჟესტიკულაციებით, რადგან ჩემი საკუთარი ადვილად "გამცემს". ხშირად მაქვს "დეფოლტად" შემონახული ჟესტიკულაციები სხვადასხვა ტიპის და ასაკის ხალხის მიმართ, ვისთანაც ურთიერთობა მიწევს და ვიცი როგორი ტიპის საუბარი დააინტერესებს ამა თუ იმ ადამიანს. თუმცა სიტყვა "საუბარი" უფრო გადამლაშებაა, აქ იგულისხმება ორიოდ ფრაზის თქმა რომ ყრუ-მუნჯ უჟმურ ადამიანად არ ჩამთვალონ. უფრო ცუდი კი ის არის, არ შემიძლიან ეს "საუბარი" ასე ვთქვათ ექსპრომტად გამომივიდეს. როგორ წესი დილით, დღის დაგეგმვისას ვფიქრობ სად მომიწევს წასვლა ამ დღეს, რა ტიპის ხალხთან მექნება ურთიერთობა და რა უნდა ვთქვა მათთან, ამიტომაც მოულოდნელი შეხვედრის დროს სალმით შემოვიფარგლები და ველოდები როდის დაიწყებენ თავად საუბარს რომ ამასობაში აზრები მოვიკრიბოდა ავყვე.


ისმის სასულე საკრავების ხმა, ხმა ნელნელა ძლიერდება, ინთება რამპები, იხსნება ფარდა. სცენაზე გამოდის შოუს წამყვანი ფართო ღიმილით. ხმამაღლა, დამარცვლით ჩაჰყვირის მიკროფონში

- Do you need a professional help??


ზემოდან უხილავი ძაფებით ჩამოეშვება უზარმაზარი ეკრანი და მასზე ჩნდება ასევე უზარმაზარი ყვითელი რეკლამა:

პედსაბჭო

ბავშობიდან გამოუცნობად და მიუწვდომლად ჟღერდა ეს სიტყვა. ფრაზა "მასწავლებლებს შენზე უსაუბრიათ პედსაბჭოზე" დღემდე მახსოვს რა ფურორს იწვევდა ბავშვებში. ფაქტი რომ ამდენი ასაკოვანი ადამიანი, პატივცემული მასწავლებლები, თავიანთ ძვირფას დროს ხარჯავენ რომ შენზე ისაუბრონ ყოველთვის საამაყოდ რჩებოდა ნებიემიერი მოსწავლისთვის, მიუხედავად იმისა პოზიტიურად მოიხსენებდნენ მას ამ საუბარში თუ ნეგატიურად და ყველა ცდილობდა თავიანთი კარგი თუ ცუდი საქციელი მასწავლებელთა ყურადღების ცენტრში მოხვედრილიყო და პედსაბჭოზე განსახილველ თემად ქცეულიყო. თუმცა რომ სცოდნოდათ ბავშვებს სინამდვილეში როგორი ტიპის საუბრები წარმოებს პედსაბჭოზე, ეჭვი მეპარება იგივე შემართებით ემოქმედათ. პედსაბჭო ერთ-ერთი ძლიერი საშუალებაა მასწავლებლების თვითპიარისა. ბავშვის ნებისმიერი საქციელის (დადებითი იქნება ეს თუ უარყოფითი) განხილვა ხდება მუდმივად თვითპიარის ჭრილში (როგორ აღმოფხვრა მასწავლებელმა მოსწავლის ცუდი საქციელი გაკვეთილზე ან როგორ წააქეზა ბავში კარგი საქციელისკენ). ეს თვითპიარი ხანდახან იმდენად აბსურდული ხდება თავს ვერ ვიკავებ სიცილისგან. სკოლა თითქოს ორად არის გაყოფილი. ერთი არის ბავშვების აზრი ამა თუ იმ მასწავლებლის ჩატარებულ გაკვეთილზე, რასაც ბავშვები ხშირად ყვებიან ხოლმე ორიოდ სიტყვით მაგრამ გასაგებად და მეორე თავად მასწავლებლის აზრი საკუთარ გაკვეთილზე. ერთ-ერთ სასაცილო ფაქტს გავიხსენებ. ბავშვებს მივეცი დავალება რუსულ ენაზე მოეძებნათ მასალა ინტერნეტში რაღაც საკითხთან დაკავშირებით და ბავშვები გამოტყდნენ რომ სიტყვა არ იციან რუსულად თან შემომჩივლეს "ჩვენი რუსულის მასწავლებელი მთელი გაკვეთილი რაღაცეებს გველაპარაკება რუსულად და ჩვენ არაფერი გვესმისო". პედსაბჭოზე რუსულის მასწავლების 30 წუთიანი თვითპიარის მონოლოგის მოსმენის შემდეგ მივხვდი როგორ უნდა იქცეოდეს პედაგოგი რომ დააფასონ.
მოკლედ აღვწერ ორ საინტერესო სიტუაციას რასაც დღეს ქონდა ადგილი პედსაბჭოზე. აღმოჩნდა რომ ამ კვირაში ჩვენი სკოლის დამლაგებლის დაბადების დღე იყო და გვთხოვეს სურვილის და შესაძლებლობის შესაბამისად აგვეგროვებინა ფული და მიგველოცა მისთვის. ჩვენი დამლაგებელი ძალიან საყვარელი, მოხუცებული ქალია და ყველამ დიდი სიამოვნებით დადო ფული. ამის შემდგომ კი რაც მოხდა ჩემს ყველანაირ წარმოდგენას ეწინააღმდეგება. ჩამოწერეს სია, სადაც ჩაიწერა თუ კონკრეტულად ვინ რამდენი დადო, თან რაც ყველაზე საინტერესოა უმრავლესობა მასწავლებლებისა თავზე ედგა სიის შედგენას და კარნახობდა არ გამორჩენოდათ მისი გვარი ან არ შეშლოდათ დადებული თანხის რაოდენობა. შემდგომ აგროვებული თანხა ამ სიის თანხლებით ჩააბარეს იუბილარს და მიულოცეს. ჩემის აზრით რამდენადაც სასიამოვნო ფაქტია როდესაც კოლეგები სიურპრიზს გიკეთებენ დაბადების დღეზე, იმდენადვე უსიამოვნო ფაქტია როდესაც ხელთ გაქვს სია რომ დაადგინო თუ ვისგან რამდენად ხარ "დავალებული" რომ შესაბამის შემთხვევაში თავი არ შეირცხვინო "ვალის" უკლებლად ჩაბარებაში. ასეთი ტიპის "საჩუქარი" უფრო წააგავს ფულის გასესხებას, ვიდრე ადამიანისთვის სიამოვნების მინიჭების მცდელობას,რომელიც საჩუქრის ჩუქნის მთავარ აზრს წარმოადგენს. სამწუხაროდ ეს საქართველოში ძალიან გავრცელებულია. ყველა ცდილობს "ძვირფასი" საჩუარი მიართვას მეორეს,შემდგომ ის მეორე "უფრო ძვირფას" საჩუქარს შეარჩევს პირველისთვის, შემდგომ კვლავ პირველი შეეცდება გადააჭარბოს მეორეს "პატივისცემაში", ბოლოს ხდება ისე რომ ერთ-ერთი ფინანსურად ვეღარ ახერხებს "საკადრისი პატივი სცეს" მეორეს და ქუჩაში მისი დანახვისას "მეორე მხარეს გადადის". ამიტომაც ხდება გაუცხოვება დიდი ხნის მეგობრებს, ან ნათესავებს შორის.
მეორე სასაცილო რამ თავად პედსაბჭოზე მოხდა. ერთი ასაკოვანი მასწავლებელი წამოდგა და ისაუბრა როგორ უნდა შეუწყონ ხელი ახალგაზრდების სწორად განვითარებას და ხელი შეუშალონ მათ ნაადრევ სექსუალურ ცხოვრებაში ჩაბმას. ამის მაგალითად მოიყვანა ერთ-ერთი ქვეყანა, სადაც, როგორ წიგნში ამოუკითხავს (ვახდენ ციტირებას) "თუკი გოგო ქალიშვილი გათხოვდება სახელმწიფო უნაზღაურებს უმაღლესში სწავლის თანხას და ა.შ..." ანუ თავი რომ დავანებოთ თავად ამ ფაქტს (რომ ამ ქვეყანაში ხელმოკლე გოგოები უნდა ქალიშვილები გათხოვდნენ 16 წლის ასაკში რათა უმაღლესში უფასოდ ისწავლონ) უხეშად შეიძლება ვთქვათ რომ "ქალიშვილობის ინსტიტუტის დანერგვა და მოტივირება უნდა ხდებოდეს უკიდურესად ფინანსური მოტივებით". ამიტომაც, უხეში ანალოგიებისგან რომ თავი შევიკავოთ, ვთვლი რომ არასოდეს არ განვითარდება საქართველო და მით უმეტეს განათლების სისტემა სანამ აბსოლუტურად არ შეიცვლება მიდგომა არა მხოლოდ ბავშვების, არამედ ზოგადად ცხოვრების წესის მიმართ.

დედამთილი

ამას წინად ერთ-ერთ პოსტში დავწერე საიტის შესახებ, სადაც "კარგი ქვეყნების" მცხოვრები ქალები თავიანთ დედამთილებზე ყვებიან და "ენებს და გულებს იფხანენ". გაქეციანება იქით იყოს და ასეთი ფხანა სასარგებლოა სიბრაზის კონტროლისთვის და მეც ჩემს პირველ ნაბიჯებს გადავდგამ ამ მიმართულებით. რომ ჩამოვაყალიბო რატომ მძულს ჩემი დედამთილი, ჯერ ვიტყვი განსაკუთრებით რა თვისებები მძულს ადამიანებში. ეს არის ფულის სიყვარული და სიხარბე. ჩემი დედამთილისთვის ეს თვისებები საკუთარ პიროვნებასთან არის უკვე გაიგივებული და ამაყობს ამით. თვალები უბრწყინავს ბედნიერებისგან როდესაც ყვება როგორი ბრილიანტის ბეჭდები ეკეთა ახალგაზრდობაში ხელზე.რამდენი "ხრუსტალის" ვაზები, საფერფლეები, საშაქრეები და ჭიქები ჰქონდა გათხოვებამდე და როგორ სარფიანად გათხოვდა. როგორ მოჰქონდა ქმარს მისთვის ძვირფასი ტანსაცმელი (რომლისაც მთელ სამეზობლოს შურდა და სარეცხების გაფენისას რაღაცეებს ასხამდნენ ზემო სართულებიდან), როგორ ასეირნებდა მანქანით როგორ მოჰქონდა სახლში 2 ტომარა ხორცი, კონკრეტულად: ღორის თეძო, ძროხის ბეჭი, კამეჩის ღვიძლი. რა კარგად იკვებებოდა და როგორი მსუქანი იყო ახალგაზრდობაში. როგორ გააკეთეს უზარმაზარი რემონტი 2 ოთახიან ბინაში, მერე როგორ დაამატეს უზარმაზარი თანხა რომ კუთხის სამოთახიანში (რომელიც უგემოვნოდ იყო მოწყობილი) გადმოეცვალათ და მერე აქ როგორ გააკეთეს უზარმაზარი, "გემოვნების მწვერვალების შესაფერისი" რემონტი "ჩუგუნის" მილებით და ვანა-რაკოვინებით, ჩეხური კაფელ-მეტლახით და რუმინული შპალერებით. მეორე თვისება რასაც ადამიანებში ვერ ვიტან ეს არის ჩუმი სიარული და მხრებში ჩარგული თავი, რაც ძირითადად სხვისი საუბრების მოსმენის სიყვარულზე მეტყველებს. ჩემი დედამთილი არც ამით ჩამოუვარდება ვინმეს. მეგონა ვუდუს ცდებს ატარებდა და იქიდან იცოდა ყველა ჩვენი (ჩემი და ჩემნი მეუღლის საუბარი) სანამ რამოდენიმეჯერმე არ შევნიშნე ჩრდილი ჩემი ოთახის კარებზე და მერე არ დავაფიქსირე რომ ფარდა, რომელიც ოთახის კარებზე კიდია გამჭვირვალეა ერთ ადგილას და იქიდან მთელი ოთახი ჩანს (თანაც ამ ოთახში ჩემამდე ჩემი დედამთილის დედამთილი და მამათილი ცხოვრობდნენ და ალბათ იქიდან შემორჩა), ჩრდილიც ხშირად იმ მხარეს ეცემა ხოლმე. თან ეს "საჭვრიტინოც" ისეთ ადგილზეა შემთხვევით მისაღები ოთახიდან სამზარეულოში გამავალი კაცი ვერ მოხვდება, სპეციალურად უნდა მიუდგე. ჩრდილიც არ ჩანს როდესაც ჩემს ოთახში შუქი ანთია, მარტო ჩამქრალ შუქზე დაინახავ რამეს. მესამე თვისება რაც ადამიანებში მძულს ეს არის ინტრიგების ხლართვა. ამ საქმეში ჩემი დედამთილი პროფესიონალია. რამდენიმე ინტრიგა გამოხლართა ჩემს ქმართან ჩემს წინააღმდეგ მაგრამ ვერ იწინასწარმეტყველა რომ ჩემი ქმარი ჩემთან საკმაოდ ახლოა და ყველაფერი მომიყვა. ეჭვიც კი არ შეუტანია ჩემს სიმართლეში. მეოთხე თვისება, რომელიც მიყვარს ადამიანებში, ესაა ხმადაბლა საუბარი. ჩემი დედამთილი ყოველთვის ისე ხმადაბლა საუბრობს ხშირად არც მესმის რას მეუბნება, მაგრამ მალე დავრწმუნდი, ეს მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ ხდება რომ ყოველთვის მეზობლების ჭორებს მიყვება და ცდილობს მაქსიმალურად ჩუმად და ხმადაბლა მოიტანოს ყველანაირი ბინძური ისტორიები ჩემს ყურამდე, მაგლითად: რომელი გათხოვილი თუ გაუთხოვარი ქალი რომელ საათზე ვის მანქანაში დაინახეს, ან ვინ მოაკითხა მანქანით, ან რამდენი მანქანით, ან რა სიხშირით აკითხავენ. ან ვისი ცოლი ვის ქმართან იწვა და რომელმა საყვარელმა შეუსწრო და რა მოიმოქმედა და ა.შ.
მეხუთე თვისება რასაც ვერ ვიტან ადამიანებში ეს არის საკუთარი დაუცველობის დემონსტრირება რათა ხალხის კეთილგანწყობა და სიბრალული მიიპყრო. ამის ერთერთერთი მაგალითია აბზუებული ტუჩებით და გულზე ხელების მიდებით დიდი შიშების გამოხატვა ჭექა-ქუხილის ან მარშუტკაში მჯდომი ნასვამი კაცის მიმართ. კიდევ ერთი თვისება რაც მეზიზღება, ეს არის ეკლესიაში სიარული და შემდგომ ეკლესიაში მყოფი ადამიანების ჩაცმულობის განსჯა და ამ ჩაცმულობით მათ "უგემოვნობაზე" საუბარი. ისტორიები როგორ არჩენენ წელის ტკივილს ლოცვები და მერე მთელი იმ ზემოთჩამოთვლილი ხუთი თუ ექვსი თვისების ამოქმედება, საბოლოოდ კი ეკლესიაში სიარულის რეკომენდაციები ჩემს მიმართ და საუბარი-როგორ ვიღუპავ სულს და რაც პრობლემები მაქვს იმიტომ რომ ეკლესიაში არ დავდივარ. ყველაზე მეტად კი ის მეზიზღება რომ ეს ყველა აღწერილი თვისება მას ხალხის თვალში ხდის მშვიდ, თვინიერ, ჭირ-ვარამ გამოვლილ, სათნო, მორწმუნე ქალად, შესაბამისად მე - ურჩხულ რძალს ვემსგავსები.

For Dummies

დაახ. 20 კვ.მ ოთახი + 2 კვ.მ აივანი - (დაახ.) 9კვ.მ ლოგინი - 3,5 კვ.მ მაგიდა - 3 კვ. მ კარადა(ალბათ) - 2 კვ.მ. (2 ტუმბო თითო-თითო კვადრატული მ.-ის) - 1,5 კვ.მ. რაღაც სარკიანი ოთახის ავეჯი - 1,2 კვ.მ სავარძელი = (ჩემი ქმარი რომ მხედავდეს დამცინებდა - კომპიუტერთან ზიხარ, "კანკულატორს" იყენებ და გწყინს ქალურ ლოგიკას რომ გიხსენებო) 14.2 კვ.მ თავისუფალი სივრცე (თუ ჩემი გამოთვლები ოდნავ მაინც არის მიახლოებული რეალობასთან ) მთელ დღეზე. ახლა ამ ყველაფერს მივუმატოთ -TV, -ინტერნეტი (ხშირად), - ანგარიში მობილურზე (ასევე ხშირად), - სახლის ტელეფონი (საყვარელი მეორე დედიკოს გადამკიდე), - სასმელი წყალი (საშუალო სტატისტიკური თემქის მაცხოვრებლის მეტნაკლებად მუდმივი პრობლემა) მე მჭირდება წინასწარ, უნივერსალური For Dummies წიგნი რომ მივაღწიო მინიმუმ წიგნ Anger management for Dummies წაკითხვის სურვილს.ამ საწყისი უნივერსალური For Dummies -ს წიგნი სახელი უნდა იყოს დაახლოებით ასეთი : How to relax and spend a nice day at home, alone, without TV, internet, phone, cigarettes and drinking water FOR DUMMIES.pdf


პ.ს. ტორენტიდან 543 ცალი For Dummies წიგნი ჩამოიწერება ზუსტად 18 წუთში, იქნებ მეც გამიმართლოს.

დედობა-ქალის უპირველესი მოვალეობა?

"დედობა-ქალის უპირველესი მოვალეობა" რამდენჯერ გამიგია ეს ფრაზა როცა იეღოვას მოწმეებივით გაცისკროვნებული სახით და ბედნიერი ღიმილით მეუბნებიან. როგორი სიყვარულით და სითბოთი ლაპარაკობენ მომავალ ბავშვზე და ამბობენ რომ ეს უმთავრესი მოვლენაა ადამიანის ცხოვრებაში და მარტო ამისთვის ღირს ცხოვრება მე კიდევ ყოველთვის გული მერევა ამ ფრაზებზე და ამ გაღიმებულ სახეებზე. გული მერევა იმის წარმოდგენაზე როგორ აიყვან პირველად ბავშვს ხელში, როგორ გაიღვიძებს შენში დედობრივი ინსტინქტები და მთელ ცხოვრებას შესწირავ ბავშვზე ზრუვნას, თბილი წინდების ქსოვას ქარგვას და ყველანაირ დედობრივ სისულელეს. არა, მე მიყვარს ბავშვები, თან ძალიან მიყვარს, მაგრამ სხვაა როცა შორიდან უყურებ სხვისი ბავშვები როგორ იზრდებიან და ლამაზდებიან, მეორე როცა შენ გყავს. რა უნდა იყოს ამაში სასიამოვნო? ჯერ 9 თვის წამებაზე შევჩერდეთ, პირველი 3 თვე, ტოქსიკოზი- ყველაზე საშინელი რაც შეიძლება წარმოიდგინო, ყოველი დილა რწყევით თენდება, საჭმელების და პარფიუმერიის სუნზეც კი გული გერევა. ახლა თავის მოვლა? სულ ნერვიულობ არ გაცივდე, თუ გაცივდები იმაზე ნერვიულობ როგორ აისახება ეს ბავშვის ჯანმრთელობაზე. წამლის დალევა არ შეგიძლია და ვინ იცის რამდენ ხანს გასტანს გაცივება ან ვირუსები წამლების გარეშე, მარტო მალინიანი ჩაის იმედზე. შემდეგი თვეები: საშინლად იმატებ წონაში, მუცელი იზრდება, სიარული გიძნელდება, ხასიათის ცვლილებები, ნერვიული ხდები, დახმარება გჭირდება რომ წამოწვე ან ადგე, 2348723048 ბალიში რომ ნორმალურად წამოწვე, წელის ტკივილები, ბანდაჟები და სხვა მაზოხისტური ხელსაწყოები-უარს იტყვი? მაშინ სტრიები და დაჭიმულობები მუცელზე რომლებიც მოშორებაც მერე პრაქტიკულად შეუძლებელია. ბოლო 2-თვე დაძაბული მოლოდინი და თან მშობიარობის შიშები, მშობიარობის ტკივილებზე არაფერს ვამბობ საერთოდ. აი როგორც იქნა იბადება პატარა სლიპინა არსება რომელიც მუდმივად ჯღავის, ვერც გაიგებ რა აწუხებს და რატომ ტირის, იქნებ შია, ან ჩაიჯვა, ან ტკივა რამე, ან აწყინა რამემ. მერე იმის ბანაობა?შიში არ გაგისრიალდეს ხელიდან და არ ჩაგივარდეს წყალში, თავზე რბილი რაღაცა რომლის შეხებაც საშიშია ხელით (არვიცი რაქვია მაგას)? იმის ფრჩხილების დაჭრა როდესაც მუდმივად ამოძრავებს ხელებს და ფეხებს შიში სადმე არ შუერჭო მაკრატელი, კვება დღეში 10-ჯერ, პამპერსების გამოცვლა იგივე სიხშირით, იმის მყარ საკვებზე გადაყვანა. შემდეგ ყოველ დილით 7-ზე გაღვიძება რომ მოასწრო სახლის დალაგება, საჭმლის გაკეთება, ბავშვის ჩაცმა, სკოლაში წაყვანა, მერე კლასის კარებთან ლოდინი . შიში სწორად ვითარდება თუ არა გონებრივად. შემდეგ გარდატეხის ასაკი, იმაზე ფიქრი როგორი მეგობრები ყავს, როგორ წრეში ტრიალებს, სადმე არ ასცდეს გზას, შემდეგ უნივერსიტეტში ჩაბარება (აბა რა ქართველი ხარ თუ ბავშვი სამედიცინოზე და იურიდიულზე არ მოაწყვე), შემდეგ შიში როგორ მოეკიდება საქმეს უნივერსიტეტში, იქ არ ასცდეს გზას (ფსიქიკა ჯერ კიდევ ჩამოუყალიბებელია 16 წლის ასაკში). შემდეგ, შემდეგ უკვე შენი ცხოვრებაც მთავრდება, უკვე ასაკოვანი ხარ და ისღა გრჩება ბავშვის ცხოვრებით იცხოვრო, ჩაყო შვილის ყოველდღიურ საქმიანობაში ცხვირი, აკონტროლო დაიწყებს თუ არა მუშაობას, როგორ ოჯახს შექმნის და არის თუ არა მისი მეუღლე შესაფერისი იმ არაჩვეულებრივი ადამიანისთვის რომელიც შენ წვალებით აღზარდე და თუ რატომღაც ჩათვლი რომ არ არის შესაფერისი ცხოვრება გაუმწარო ახალგაზრდა წყვილს.
ყველაზე დიდი შიში : იქნები თუ არა კარგი დედა, სწორად აღზრდი თუ არა ბავშვს, დაუშვებ თუ არა ისეთ შეცდომებს რომ საბოლოოდ დაუნგრევ ბავშვს მომავალს (არადა შეცდომებისგან არავინაა დაზღვეული). დარწმუნებული თუ ხარ რომ როგორც მინიმუმ 16 წელი გეყოფა ძალა გააკეთო ყველაფერი იმისთვის რომ იყო კარგი დედა, მოგბეზრდეს შუა გზაში და...

Is it safe to go out shopping
Leave the kids outside the toilet
Water dripping on the carpet
leave the kids outside the local
Strangers tapping at the window
Is it time to have a crisis
Watching while they read the papers
Peel the onions ask no questions
Hit the baby stop it screaming
Can you stand it if I touch you
Break the ice
And burn the house down

голый урод

მოკლედ ამას წინათ მე და ჩემმა მეუღლემ საბოლოოდ გავაცნობიერეთ რომ ალკოჰოლზე და ნიკოტინზე მეტად სერიალებზე გვაქვს დამოკიდებულება. მას შემდეგ რაც 1 თვეში ვუყურეთ desperate houswive-ების 5 სეზონს ( თითო სეზონი 22-23 სერიიანია, მაგრამ 5 სეზონი მხოლოდ 18 სერიამდე იყო, ანუ გამოდის დაახლოებით 133 სერია, რაც სტატისტიკის მიხედვით იქნება დაახლოებით 4,43 სერია დღეში. შემდგომ 2 დღეში ვუყურეთ lie to me-ს 8 სერიას, შემდგომ გადავედით friends-ებზე მხოლოდ და მხოლოდ იმის გამო რომ მთელი 10 სეზონია გადაღებული და თითქმის 2 თვე გავიდა რაც მისი ყურება დავიწყეთ, დღეს მეცხრე სეზონს დავამთავრებთ. თანდათან ჩვენი "სერიალური" მომავალი რთული და ბუნდოვანი ხდება რადგან მიუხედავად ამ რეკორდებისა, მაინც გვაქვს მცირეოდენი პრინციპები შემორჩენილი რომ არ ვუყუროთ lost-ს და დებილ ექიმ ხაუსს რომლის ფეხის ტკივილებით გამოწვეული ცინიზმი არაორიგინალურად, არასასაცილოდ გვეჩვენება და საერთოდ ყველას თავისი პრობლემა აქვს და ამ ექიმმა თავისი პრობლემები ჩვენ არ უნდა მოგვახვიოს თავს, ასე მგონია მე. თუმცა ეს თემა ამ საკითხს არ ეხება. მოკლედ სერიალ friends-ების რომელიღაც დასაწყის სეზონებში არის ასეთი საინტერესო პერსონაჯი: голый урод, რომელიც ცხოვრობს მონიკას სახლის მოპირდაპირე მხარეს და მეგობრები ყოველდღე ხედავენ როგორ აკეთებს ეს პერსონაჯი თავის ჩვეულ, ყოველდღიურ საქმეებს ოღონდ აბსოლუტურად შიშველი.უყურებს ტელევიზორს, აწყობს ნაძვის ხეს და ა.შ... ეს ადამიანი მხოლოდ ერთხელ გამოჩნდება კადრში და დატოვებს სერიალს. ყოველთვის მაინტერესებდა როგორ გამოიყურება ეს პიროვნება და რას აკეთებს ხოლმე და მეც მინდოდა ჩემი ფანჯრების წინ ცხოვრობდეს ასეთი უცნაური ადამიანი. თავის მხრივ სიშიშვლეში არაფერია უცნაური, უცნაურია თვითონ სიტუაციები, მაგალითად როგორ თამაშობს მაგიდის ჩოგბურთს შიშველი ადამიანი და წარმოდგენა არა აქვს რომ საპირისპირო სახლიდან ყველაფერი ჩანს. ერთი ასეთი სცენაც იყო, როდესაც მას სძინავს, მეგობრებს ჰგონიათ რომ მოკვდა და პლასტმასის ერთჯერადი ჩანგლებიდან ააწყობენ "შესარჭობ ხელსაწყოს" რომ გაიგონ ცოცხალია თუ არა და 6 ადამიანი ერთად ცდილობს ფანჯრიდან დაუზიანებლად გადაყონ ეს უზარმაზარი "მოწყობილობა" რომ голый урод-ს "შეუჩიჩხინონ".
ხოდა გამახსენდა, ჩემს გვერდით კორპუსში ცხოვრობს ერთი ადამიანი, რომელიც ზამთარ-ზაფხულ აივანზე დგას. ის ჭამნს აივანზე, სვამს აივანზე, ეწევა აივანზე და მეზობლებში დადის ჭორები რომ რომ ისაქმებს კიდევაც აივანზე, თუმცა არ ვიცი ეს რამდენად სწორია. ყოველთვის როცა გავდივარ აივანზე ვხედავ ამ მეზობელს, რომელიც სულ აივანზე დგას, ერთდაიგივე პოზაში, გაუნძრევლად, ხანდახან ყვირის რაღაცეებს, ბავშვებს ეძახის სიგარეტი აუგზავნონ და დიდ თოკმობმულ კალათას ჩამოუშვებს. ხანდახან მერიდება ხოლმე აივანზე გასვლა, მგონია ამ ადამიანმა სულ ზეპირად იცის რომელი მეზობელი რომელ საათზე დგება და გადის სამსახურში,რამდენი ბავშვი ჰყავს ან ჰყავს თუ არა, კვირაში რამდენჯერ რეცხავს სარეცხებს და რამდენი კვირა უკიდია ხოლმე ეს სარეცხები გასაშრობად (ეს მხოლოდ მე მეხება, რადგან ხანდახან თვეობით მავიწყდება სარეცხების ჩამოხსნა, მანამ სანამ მათი ჩაცმა არ დამჭირდება და თითო თითოდ ვხსნი, ანუ წინასწარ იცის ხოლმე მე ან ჩემს მეუღლეს რა გვეცმევა იმ დღეს). და არ ვიცი, ეს მე ვაკვირდები მას და მევთვლი რომ ის ისეთივე უცნაური მეზობელია, როგორც სერიალში თუ ის პირიქით გვაკვირდება ჩვენ.